Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή Αγίων Πατέρων Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου

Κυριακή Αγίων Πατέρων Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου

Πανοσ. Αρχιμανδρίτη

π. Ιεροθέου Λουμουσιώτη

Ιεροκήρυκος Ι.Μ. Ύδρας

«Αιρετικό άνθρωπο, ο οποίος ύστερα από την πρώτη και δεύτερη συμβουλή σου μένει με πείσμα στην πλάνη του, παράτησε τον και μη συζητάς πλέον μαζί του. Αφού γνωρίζεις, ότι αυτός έχει παρεκκλίνει από την αλήθεια και την διαστρέφει και αμαρτάνει, ελεγχόμενος από τον ίδιο του τον εαυτό, από την ίδια του τη συνείδηση.» (Τίτ. γ, 10-11)

Ο αιρετικός άνθρωπος είναι ξεκάθαρα αυτός ο οποίος έχει παρεκκλίνει στην ουσία της πίστεως, καταστρατηγεί την ορθοδόξη δογματική και εν γένει διδασκαλία της αγίας μας Εκκλησίας. Επιλέγει όσα εκείνος νομίζει και άρα η αλήθεια της πίστεως μας δεν τον αγγίζει, οδηγεί τον εαυτό του μακρυά από την πίστη της εκκλησιαστικής κοινότητος και αποκόπτει θα λέγαμε μόνος του τον εαυτό του αποκοπτόμενος από το εκκλησιαστικό σώμα.

Ο διάλογος που απαγορεύει εδώ ο μέγας Παύλος και δίνει συμβουλή στον μαθητή του τον άγιο Τίτο επίσκοπο της Κρήτης είναι ο περί πίστεως διάλογος διότι κινδυνεύει ο πιστός άνθρωπος να παρασυρθεί στην αίρεση, αφού παρουσιάζεται υπό του διαβόλου γλυκυτέρα της δικής μας πίστεως, είναι πιο λογική και πιο εύκολη η οδός της αιρέσεως. Ειναί ο πλατύς δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στην «αυτοκατάκριση», στο να μέμφεται με αυτή την εμπιστοσύνη στην αιρετική διδασκαλία τον ίδιο του τον εαυτό. Αφού τον οδηγεί όχι σε δρόμο θεϊκό αλλά σε δρόμο καταστροφικό και ίσως και αντίχριστο.

Καθότι ο τρόπος ζωής του αιρετικού δεν είναι ενδοεκκλησιαστικός αλλά εξω-εκκλησιαστικός, δρόμος γεμάτος εγώ που οδηγεί τον άνθρωπο σε μια προσωπική θέαση και όχι αγιοπατερική θέαση των πραγμάτων. 

Σήμερα εορτάζουμε τους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Εκείνοι διετράνωσαν την πίστη στην ενανθρώπηση του Χριστού μας, έτσι όπως η Εκκλησία το βιώνει όχι με λογικές νόρμες και με ορθολογική θέαση αλλά έτσι όπως οι άγιοι μας το βιώνουν. Αυτή την πνευματική εμπειρία ζητούμε οι Χριστιανοί σήμερα μέσα στην Εκκλησία μας, μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, μέσα σε κάθε προσευχητική τελετή της Εκκλησίας μας!

Το άτρεπτον, το αχώριστον , το αδιαίρετον, το αναλλοίωτον των δύο φύσεων των ενωμένων στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, του Θεού των όλων που έγινε άνθρωπος και εθέωσε το ανθρώπινο στη θνητή του σάρκα, την οποία και έκανε αθάνατη! Ανέστησε δε εκ νεκρών ο Θεός Πατήρ τον Υιό Του τον μονογενή. Σε Αυτόν εμείς δίνουμε το είναι μας, σε Αυτόν υποτάσσουμε το θέλημα μας και Εκείνος είναι το περιεχόμενο της πίστεως μας. 

«Κρατώμεν της ομολογίας» (Ἑβρ. 4,14), μένουμε σταθεροί σε αυτή την πίστη και το διακηρύσσουμε παντού και πάντα! Είμαστε αληθινά παιδιά της αμωμήτου πίστεως μας, της αγίας Ορθοδοξίας μας και δεν θα την αρνηθούμε ποτέ! Παρακαλώ αδελφοί μου, αυτή την πίστη να την κάνουμε τρόπο ζωής ελπίζοντας στον Θεό που σαρκώθηκε για εμάς στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Γένοιτο.